در ایران روابط عمومى ابتدا، در شرکت ملى نفت پا گرفت. نخستین همایش روابط عمومى در 30 آذر ماه 1343 در آبادان و دومین همایش در 13 مهر 1344
در کرمانشاه برگزار شد. پس از تشکیل واحدهاى روابط عمومى در ایران، نیاز
به آموزش مسئولان روابط عمومى و کارمندان این واحدها احساس شد. نخستین بار
تشکیل کلاسهاى کوتاه مدت آموزش روابط عمومى در وزارت اطلاعات و جهانگردى سابق شکل گرفت و پارهاى از وزارتخانهها مثل امور خارجه، آموزش آن را به کارمندان و وابستگان خود در بیشتر کشورهاى خارجی به صورت رسمی با تشکیل دورههاى کوتاه مدت شکل دادند.
در سال 1345
مطالعاتى درباره تشکیل دانشکده روابط عمومى صورت گرفت که منجر به تشکیل
مؤسسه عالى مطبوعات و روابط عمومى در سال 1340 شد. پس از انقلاب اسلامى در
دانشکده علوم اجتماعى دانشگاه علامه طباطبایى، رشته کارشناسى علوم اجتماعى
با گرایش علوم ارتباطات به جاى رشته روابط عمومى پدید آمد.
اکنون
پهنه روابط عمومی، بیشتر کانونی بینالمللی پیدا کرده است و تکنولوژی، راه
امکانات ارتباطی جدیدی را به روی آن گشوده و کارشناس حرفهای روابط عمومی،
مدام با تضادهای عمده درگیر است. حداقل، بخشی از پیشرفتها و تحولات در روابط عمومی، مرهون نیروهای اجتماعی و پیشرفت تکنولوژیک است. مسئولیتهای روزافزون و تعهدات گستردهتری
که بر عهده روابط عمومی نهاده شده، کارشناسان روابط عمومی را به مطالعه
پیگیر برنامههای آموزشی، نظریه و معیارهای حرفهای برانگیخته است.
جایگاه روابط عمومی بسیار گسترده و عمیقتر از یک اطلاعرسانی سازمانمدار
است تا جایی که گفته میشود در برخورد تمدنها، این روابط عمومیها هستند
که از شدت برخورد میکاهند و زمینه تفاهم را در ابعاد کلان فراهم میآورند.