بانو معصومه احمدی متولد
6/10/1308 هـ.ش. در روستای نوبار، از حوالی شهرستان بوکان، در منطقه موکریان است.
هنوز 16 سال داشت که به عقد جوانی پرشور، به نام عبدالرّحمان شرفکندی در آمد.
عبدالرّحمان که طبع شعر داشت و «هَژار» تخلص میکرد به نهضت آزادیخواهی علیه حکومت
ستمشاهی پیوست و شاعر ملی لقب گرفت. چون نهضت سرکوب شد، ناچار از ترک یار و دیار
گردید و همسر نوجوان و کودک ششماههاش را تنها گذاشت. از زمانی که هَژار به کشور
عراق گریخت تا روزی که این خانواده درشهر بغداد، در اطاقکی زیرشیروانی، توانستند
بار دیگر کنار هم باشند، نُه سال گذشت. در تمام این مدت، این بانو در نهایت قناعت زیست
و با وصفی که سال میگذشت و خبری از همسرش نمیگرفت، هرگز حاضر نشد که به خانة
پدری برگردد و صبورانه به پرورش فرزندش مشغول بود و امید به آینده داشت. در بغداد
نیز دیری نپایید که استاد هَژار مجبور به فرار شد و این بانوی بردبار، بار دیگر و
این بار در غربت، با پسر یازده سالهاش تنها شد و دوسال و نیم دیگر گذشت تا این
بار در کردستان سوریه، خانواده دور هم جمع شدند. اما پس از این مهاجرت نیز، ماجرای
فرار و آوارگی و دست و پنجه نرم کردن با انواع مشکلات، برای این خانواده، به
انتها نرسید و استاد هَژار که به نهضت مُسلّحانه ملا مصطفی بارزانی برای کسب آزادی
کردستان عراق پیوسته بود بارها و بارها خانه و خانواده را ترک گفت و همه مسؤلیتهای
نگهداری و پرورش فرزندان را به همسر باوفایش سپرد.
آنچه استاد هَژار در
کتاب خاطرات خود (چیشتی مجیور) از همسرش نقل میکند، همه حکایت از
شجاعت، فداکاری، صبر، پشتکار و امیدواری بسیار وی نسبت به آینده دارد؛ به نحوی که
در این کتاب، شیفتگی و فریفتگی را در قلم استاد، نسبت به بانویش، آشکارا میتوان دید.
سرانجام استاد به پاس قدردانی از یک عمر ازخودگذشتگی و وفاداری وی، چند ماه پیش
از وفات، کلیه آثار متعدد و بسیار ارزندهاش را به ایشان هدیه کرد تا این بانوی
بردبار، تنها صاحب شرعی و حقوقی این آثار باشد و از حقوق معنوی و مادی آن بهرهمند
شود.
استاد هَژار در اسفند
سال 1369 هـ. ش. به دیار حق شتافت و بانو معصومه را، این بار برای همیشه، ترک کرد؛
اما از خود میراثی برای وی به جای گذاشت که برایش افتخار و بینیازی به ارمغان آورد.
پس از استاد، بانو معصومه مدت 28 سال، در نهایت عزّت زیست؛ اما دو سال پیش از مرگ،
تصمیمی گرفت که نامش را جاودانه ساخت:
به موجب استشهادی قانونی
و با رعایت شرایط حقوقی، بانو معصومه احمدی کلیه حقوق مترتب بر آثار همسرش را به
دانشگاه کردستان واگذار کرد؛ با این آرزو که قلم همسرش، هر چه بیشر در راه اعتلای
سطح دانش و فرهنگ جوانان دیارمان باشد.
به راستی که به چنین
شعور والا و درک بالایی باید آفرین گفت. روانش شاد باد، دانشگاه کردستان یاد این
بانوی بردبار را برای همیشه گرامی میدارد.